Er het sech emmer aagseit, zwe Woche voruus, er chömmi of Bsuech, e Begleitig.

E Begleitig, dä Schnörri, het d’Mueter gseit, brengt weder so ne Scheggse met, weder en anderi, no jönger as die letscht, dä auti Glöschteler, het nie gnueg, emmer hender de Wiiber här, ond dä fendt emmer weder so nes Töpfi, so nes Beeri, wo ne ahemmlet, vor em abe chnöilet. Wo dä sösch scho meint, er seig de Grööscht ond de Gschiitischt, dä Göggu, do wachst si Chambe no mee e d’Hööchi. So ne Scheggse luegt ane ufe ond loot sech aues gfaue, loot sech öberau äne griiffe, a Schüpp ond dronder; de Joggi goferet ond chnättet sogar bem Ässe a dere ome, as öb si e Brotteig wär.

Meischtens esch di Scheggse, woner brengt, sowiso dömmer, as si d’Sonne aschiint, sächs Joor die erscht Klass repetiert ond de esch zom Glöck de Leerer gschtorbe. Zöue bes zää, zo mee längts do ned, aber si cha em Joggi schöni Ouge mache, d’Bluuse haub offe, ond chonnt met emene usgschämt chorze Schüpp dehär. Met dere chonnt er de zo öis, ond mer müend s’Gschnorr vo dem Blagööri ablose, bes öis d’Oore suuse. Er verzapft e eim fort si Chääs, teschet die hoorsträubendschte Gschechte uf, grosskotzet, wie ner esch, ond meint, mer gloube dä Mescht, wo ner useloot, öppe vo Chlättertuure am Wöudstrubu, är aleige e dr Wand, öberhängend, oder es anders Mou met emene Kanu am Doubs, oder of Weldsoujagd em Tessin.

Das sötte mer gloube ond au no grossi Ouge mache ond chlatsche för de Tätschmeischter vo dr Verwandtschaft. Fuschtdeck hets de Joggi hender de Oore.

D’Mueter het sech jedes Mou ufgregt, wenn de Onggle Hansjakob, de Joggi, de jöngscht Brueder vom Vater sech met ere Scheggse agmeldet het. Dä fresst öis jedes Mou de Chüuschrank läär, bes uf e letscht Servila, ond mer pfiiffe nachär usem letschte Loch, wenn dä Balaari weder gange esch. Ond zo auem Eländ fresst er au no so gruusig, chaflet wie ne Chöngu ond gorpset, as chämi aues weder obsi. Do muesch emmer met auem rächne. Jedes Joor esch d’Mueter usgraschtet, het au de Vater aagange, het gcheflet, wöu är dä Balaari vomene Brueder ned eifach usglaade het, metsamt sim Beeri usem Toggeburg oder usem Appezäuerland; oder einisch esch er sogar met ere Düütsche usem Schwarzwaud cho, met somene bluemete Chleid wiit usgschnete, wo dren aues schwemmt ond schwappt.

Dä bruucht nömme z’cho.

Aber denn esch er doch weder do gsii, amene Ziischtig em Früeherbscht, wo die erschte Näbu vom Böhler obe abe cho send, ond ofem Fredhof die erschte Riife d’Gräber ond d’Liiche zuegfrore händ. Mer send aui am Baanhöfli gsii, de Vater ond d’Mueter ond mi chlii Schwösch.

Mer händ gwartet, ond bem Warte het d’Mueter scho weder afoo läschtere öber dä Gnepfi, dä Schliimer. Ond denn esch er cho, de Scheggse voraa, wo das Mou ned vöu jönger gsii esch, aber ou ufgmotzt, ond met lange Fengernägu, de Leppesteft wie ne Schosswonde, de Rock mini; fasch ooni, het d’Mueter gseit. Do gsesch aues.

Die Scheggse esch fasch öbermuetig ufs Berong gompet.

Hendedrii de Onggle Hansjakob, er esch de blebe stoo, het gwonke, stouz of d’Scheggse gluegt: Miis Rosi us der Louwi.

Doch e däm Momänt het mi chlii Schwosch luut afoo lache, lachet emmer lüüter, chogelet sech vor Lache. D’Mueter, wo grad no gwäffelet het öber de Joggi, het ou afoo lache. De Vater esch zersch ärnscht blebe, aber denn het ou är glachet, mer aui vier.

Do bliibt de Onggle stoo, ond sini Scheggse au.

Dii Hoselade, ruefft jetzt d’Schwosch, ond lachet wiiter. D’Scheggse werd füürrot em Gsecht, luegt awäg. De Onggle luegt aui a, griift zom Hoselade, ond bevor er dä Riisverschloss ufeziet, seit er: E als aute Pfadi weiss: All Zeit bereit!

Mer händ nömme glachet.

Do seit de Joggi, so jetzt wämmer öppis ässe, so ne Reis get Honger, ond sone Empfang ersch rächt. Gäu Rosi, seit er zo dr Scheggse, mer händ es Loch em Buuch.

Er faart dr Scheggse met der Hand öbere Rugge, nemt si de a dr Hand, goot voraa, mer hendedri, ooni es Möggsli z’mache, ned emou d’Mueter, si het nome of d’Zää besse ond d’Fuuscht gmacht. Ond scho foot de Joggi afoo verzäue, vo Empfäng, vo Löcher em Buuch, vo Söttige, wo emmer e chlii dernäbe send. Ond aui necke.

Nach drei Tag esch er abgreist, met der Scheggse. De Chüuschrank esch läär gsii; mer händ zwar ned usem letschte Loch pfeffe, aber e de nöchschte vierzää Täg müesse Härdöpfu chafle, ooni öppis derzue, troch wie ne Sandsturm.

Hoffentli chonnt dä nömm, het d’Mueter gseit, de Balaari. Mängisch steerbt ja so ne aute Glöschteler amene Herzinfarkt. Dä wär ned der erscht, wos Möuchbüechli früeziitig müesst abgää, wöu sii Pumpi stoot.