I ha nid weue der Eerscht sii, s eerschte Moou. Soo bin i haut no chli im Stedtli umezotzlet. Zwöi vor haubi bin i im Hirsche zur Töör ii. Uf der Stääge han i no gschwind d Naase putzt und de Grawattechnopf grichtet. Wi vor ere Prüeffig. Im Sääli han i si ghöört schwätzen und lache. I ha mi gstreckt und de Chopf glüpft, bi ie – und z Tood verschrocke. Es haub Totze Uurauti, zwüsche Tood und Verwäsig, hätt i ase jung gsäit. «Hoi zäme», han i grad ...