De Lehrer isch vor sim Schnapps ghocket und het d Wand aagluegt. Wenn er s Glas bis zur Helfti gläärt gha het, isch em sis letschte Schueljohr bis zu de Pensionierig ame wieder absehbar worde. Es wird scho goh, hett er gseit, und de Paul am obere Tischändi hett gnickt. Är hett si suur Moscht wie immer diräkt us em brune Tonchrüegli trunke, mit eme Schuss Eigebrand drinn. Dass’ nid chältet.

De Paul hett nume no sini paar Säuli bsorget. Früener isch er dure Tag dure a de Dräibank gschtande, e Rucksackpuur mit eme Gwärkschaftsuswiis, wo sine Tier vor de Schicht, wenn si de Rotlauf gha händ, mit em früsche Morgenurin alli vier Läuf igribe hett.

Di beide Nochbere am Chuchitisch händ wenig gredt zäme. De Lehrer hett sich e Sigerette azündt und de Paul hett a de lääre Morgepfiife gsugget. Er hett guet chönne verstoh, dass de Peter is Trinke choo isch. Und si Schnapps hett ne nie greut.

Sie göhnd nid under, wöll sie suffe.

Sie suffe, wöll sie undergöhnd.

Dä Värs hett er einisch am Radio ghört und, wie si Konfirmandespruch au, nömme vergässe. – Chorz vor de Achte isch de Peter ufgstande, hett sich bedanket und isch es Schuelhus übere gange. De Paul isch bliibe hocke. Er isch immer no 120 Kilo schwär und einisch bäreschtarch gsii. Erscht äne a de Siebezge händ d Chräft afo noloh und er hett müesse amene Stock goh. Si Frau, wo viel zarter gsi isch as er, isch scho lang gschtorbe gsii. Er hett uf ihrem Grabstei för si eiget Name Platz offegloh. Zwösche de Begonie und de Schtiefmüetterli hett jedes Johr wilde Farn duredrückt.

De Peter hett sid Johre regelmässig bim Paul verbiigluegt. Nume im Herbscht, wenn im Paul sini Tochter us em Wälschland cho isch, hett er sini Bsüech lo bliibe. – I dr einte Hand hett si ihres Reiseköferli treit, i dr andere e Papiertragtäsche us La Chaux-de-Fonds. Gummihändsche und Putzmittel hett si vo deheime mitbrocht, zum Schpare. De Paul hett ere nüt chönne hälfe und nume gluegt, dass er e nid i Wäg schtoht.

Sie hett immer im nordsiitige Zimmer, wo scho lang niemer meh gwohnt hett, afo putze, und wie jedes Johr hett si sich über die füechte Stelle hinder dr alte Wäschkommode gärgeret. Alles karfange! – De Regulatör a dr andere Wand hett sini Zeiger lo hange. Homberg-Schwinget 1924, 2. Preis, isch i igravierte Buechstabe uf eme Messingschildli gschtande. – De Paul isch tuuch i de Chuchi ghocket und hett sini Tochter ghört rumore. Sie hett bim Schaffe ständig mit sich sälber gredt, und er isch froh gsii, dass er für sich jede Tag de Lehrer zum Rede gha hett, normalerwiis.

Z’Obe, wo de Peter bim Nochber no Liecht gseh hett, hett er schnäu inegluegt, er isch sowieso scho wieder so unerträglech nüechter gsii: Hesch mer es Brönz? Hock ab, hett de Paul gseit und no e Landjäger us em Chuchispind gnoh. – L’eau de vie, das Wasser des Lebens, hett de Lehrer übersetzt, bevor er de letscht Schluck diräkt us de Guttere trunke hett. De Paul hett nüt degäge gha – aber am nöchschte Tag gäb’s no öppis z schriibe, hett er bim Ufschtoh zum Peter gseit, s Teschtamänt und es Rundschriibe, schlof guet!

Mornderigs hett sich do usegschtellt, dass mer sich s Teschtamänt cha spare, es sölle doch eifach alli gliich vil übercho, au die z La Chaux-de-Fonds hinde. Dr Ärger über sini putzwüetig Tochter hett sich über Nacht wieder verzoge gha. Bliibt no s’Rundschriibe:

I Schönschrift hett de Lehrer im Paul sini Tochter und sini vier Söhn samt Familie zu sim Nünesiebezgischte is Wirtshus iiglade. – So öppis hett’s bis jetz no nie gäh. De Peter hett de Paul scho wölle überrede, no es Jöhrli zuezwarte und dr Achtzigscht dä ghörig z fire. Aber de Paul hett nume de Chopf gschüttlet und mit de abegröickte Toscanelliräschte sini Pfiife nöi gschtopfet.

De verdammt Schmärz immer, hett de Lehrer klagt und bim Schriibe di frei Hand uf d’Läbere gleit. Uf de Telifongdröht vor em Fäischter händ sech, früe das Johr, scho di erschte Schwalbe gsammlet, und de Paul hett lislig i sich ine glachet, won er gseh hett, wie de Lehrer bim Kalligraphiere d’Zunge zwüsche sine chorze brune Zähn duregschobe hett.

De Herbscht hett nume Rääge und fuuli Nüss brocht, viel Obscht fürs Fass. Im Bääre hett de Paul churz vor em Ässe mit eme Suppelöffel as Glas ghaue und siner chline Gsellschaft, es händ nid alli chönne cho, e Guete gwünscht. Mir hett em d Gläser entgägegstreckt, e schwääre Rote. – Für sich sälber hett de Paul e Liter vom Gwöhnleche bschtellt. Er isch breit am Tischändi ghocket und hett luut gschnuufet bim Ässe.

Fasch es Läbe lang heb de Lehrer ufs Ändi vo sinere Schuelziit gwartet, hett de Paul sim ältischte Änkel verzellt, er söll sich dervor i Acht näh als Schtudierte: Wie ne Schtei gsääch im Peter sini Läbere jetz us, schwarz und härt. Er liggi im Neubau im ene automatische Bett.

D Schwarzwäldertorte isch de Tochter us em Wälschland z maschtig gsii, si hett si aber gliich ufgässe, rübis und stübis. Und scho chorz nach em schwarze Kafi händ sich di erschte afo verabschiede. Es sig ebe no wiit e Jura hindere und is Bärner Oberland ue. Aber zum Achtzigschte wärd mer dä scho länger bliibe und d Blueme nid vergässe wie dasmol.

Mitti Februar hett mer enand wieder troffe, im ene grössere Säli. S gliich Menü, de gliich Wii. Au Verwandti vo wiiter usse sind debii gsii. Scho nach de Suppe sind di erschte Witz gfalle. Lieder sind agschtimmt worde, es sind alli bis z Obe hocke blibe. Und im Paul sis vörige Grabbucket hett de längscht Tisch gschmückt.