andreas_neeser_2_c_alex_spichale

Sehnsucht, halbi zwöi

Du hättsch no Liecht am halbi zwöi
und stiendsch bim offne Fäischter zue,
e weiche Blick gieng über d Gass,
hättsch irgendnöimen öppis gsuecht.

I winke still mit offnem Muul,
mer sind is jede s ander Aug.

Du singtisch liislig öises Lied 
und preichtisch alli blaue Töön,
wie früecher tantzte mer am Strand,
e Muschle, s Ruusche vo der Wält.

I mache der us Kläng es Meer,
mer schwimme drin wie Musigfisch.

Du wüsstisch nid, was d mit der miechsch
esoo elei, am halbi zwöi,
de giengsch der sälber uuf als Stärn
und schiintisch eifach niene hii.

I tänk mer s allerhellschte Wort
und schriiben is e Sunne druus.

Du schmöcktisch schwäär nach Orient
e Schleier hüllti alles ii,
mer wääre nüüt als Duft us Tuech
vo tuusig Nächt mit Wüeschtebluescht.

Und wenn d mer de di Name seisch,
de geb i der derzue mis Gsicht.

 

I ha scho mängisch tänkt

I ha scho mängisch tänkt, de Wind,
wo eifach dur eim duregoht,
die gspässig Luft, wo niemer gspüürt,
het irgendöppis im Gepäck,
de frömdi Schnuuf vo soo wiit häär –
es pfiifft bi jedem chliine Schritt.

I ha scho mängisch tänkt, das Grüüsch,
wenn d Sunne wien e Bole feiss
und heiss i s Wasser ineplatscht,
es würdi zische bis i s Härz,
und immer wiiterbrönne würds,
ganz unde, zunderscht a der Nacht.

I ha scho mängisch tänkt, das Liecht,
wo vor em Fäischter usse hockt
und gar nid weiss, öbs ine wett,
das breitet z Ooben öppis uus
es chääsigs Stückli Stoff, es Tuech
i gsehne Fäde dinn wie Tröim.

I ha scho mängisch tänkt, das Bild,
wo plötzlich i eim innen isch,
vo nienehäär, wie Wolkefluck,
verdichtet sich, es ticket ii,
me gsehts, me zuckt, vilicht, me stutzt
und zmitts im Zungeschlaag ischs furt.